آمریکا
در بسیاری از جنگ ها کمترین آسیب و بیشترین سود و منفعت را برده است، چرا
که علاوه بر اینکه توسط دو اقیانوس عمیق احاطه و در پنبه فرو رفته است با
دشمنانی می جنگد که امکان دسترسی به او را ندارند.
شاید بتوان بارزترین مثال در این باره را پایان جنگ جهانی دوم نامید؛
آلمان شکست می خورد و از زمین توسط شوروی و از هوا با ۱۳۰۰ بمب افکن نیروی هوایی بریتانیا و ایالات متحده با خاک یکسان می شود، هیروشیما و ناکازاگی با بمب هسته ای به جهنمی از آتش تبدیل و محو می شوند، فرانسه برای مدتی اشغال می شود، بمب های آلمانی شهرهای بریتانیای کبیر را تخریب کرده است و شوروی که به ظاهر آلمان را از طریق نیروی زمینی فتح کرده، بار تلفات بسیار وحشتناک ۲۷ میلیون نظامی و غیر نظامی یعنی بیش از ۱۵ درصد از جمعیت کشورش را به دوش می کشد.
و
اما تمام اینها در حالی است که ایالات متحده آمریکا در اواخر جنگ وارد
بازی می شود، بر اساس استراتژی خود، کمترین خسارت و بیشترین منفعت را نسبت
به تمام طرف های درگیر می بیند، تلفات جانی ۴۰۰ هزار نفر که حتی کمتر از ۱%
جمعیت آمریکا می شود و بیش از ۹۰ درصد آنها نیز نظامی هستند، آمریکا که در
فاصله بین دو جنگ جهانی در یک بحران فزاینده اقتصادی به سر می‌برد، نه
تنها پس از جنگ جهانی دوم به شکوفایی اقتصادی می رسد، بلکه صنایع جنگی در
کمتر از ۳ سال او را به یک ابر قدرت نظامی تبدیل می کند که بیش از ۱۱
میلیون نفر نظامی را به خارج اعزام کرده و ارتشش سراسر جهان را به بهانه ی
جنگ در چنته اش قرار داده، فرانسه، ایتالیا، آفریقای شمالی و آسیا بخشی از
آنها هستند و تمام اینها در حالی بود که متحدین حتی یک توپ هم نتوانستند به خاک آمریکا شلیک کنند.
